Önder Durmuş Önder'in Odası
Yüreğim ne çok sevmiş seni
Offf amansız… Ben bilmemişem.
Kalk yürü tazet muradsızım
Her gül kendi dalında büyür…
Seni yaşamak, “Hayatta Beşiktaş”ı anlatmak ne zor şey. Uzunca bir yazıyla anlatamam, sığdıramam sayfalara seni… Yüreğimin gözüyle ancak gösterebilirim sana seni sevenleri…
Sanki; “yok bu sevdanın bir tarifi” diye bağırırken en isyankar haliyle haykırıyor, onu hiçbir zaman anlamayacak ve hiçbir zaman bu sevdayı yaşayamayacak olanlara sesini ulaştıracak kadar gür bir sesle bağırıyor, bir hafta sonra gideceği Kadıköy’e hazırlıyor kendini.
Söyle mümkün mü bu “aşk”ı yüreğinde böyle yaşayanlara “Otur! Sus! Dur!” demek, “Kartal’ım göklere açtı kanat” diye haykırıyorken! Söyle, kim bu adama anlatabilir sadece bir futbol maçı olduğunu? Yazık hiçbir zaman yaşayamayacaklar; sahte aşklarda gezenler onu…
Ve işte babam, abim, ailem. İşte ben, işte biz… Çok fazla söze gerek yok. Üzüntümle, sevincimle, inancımla, sevdamla “hayatta Beşiktaş”ın tarifini, işte o yaşında, o sevdaya yarım asrı vermiş bu adamın tam da gözlerinde özetliyor hayatı…
Gözlerinde!..
GÖZÜNDEN AKAN O YAŞLARA KURBAN OLSUN RENGİ BOZUK DÜNYA ALEM…
O yaşında… Offf ulan offff!
Ağlattın be amca…
Son nokta!..
