Önder’in Odası

Uzağındayım karanlık zamanların. Yarınımın zamansız yollarındayım şimdi. Yumdum gözlerimi tüm girdaplara, acılarımı gözyaşlarımla süsledim hep. Sonrası yoktu kanayan yaralarımın. Yara bere içindeydi yüreğim. Belki unutabilseydim yüreğimin tam orta yerinde hüküm süren sancıların acısını. Dindirebilseydim içimde her anıma isyan eden o küçük adamın feryadını. Benim günahım neydi diyen pembesi solmuş masumluğumu …

Onun odasındayım… Hâlâ aynı koku… Her şey aynı… Beni, bizi bıraktığı gibi… Bana ait olan o kadar çok şey var ki, bakamıyorum bile… Başım yerde, göz ucuyla söylenenleri, keşkeleri dinliyorum… Her zaman konuşan, mantıklı bir şeyler söyleyebilecek ben hiçbir şey söyleyemiyorum… İçimden hiçbir şey gelmiyor, aklımdan hiçbir şey geçmiyor. Elim …

1983 senesinin Şubat ayında, İstanbul’un Bakırköy ilçesinde bir hastanede açmışım gözlerimi. Annem babam taşı toprağı altın diyerek 1980’de gelmişler İstanbul’a. Taşı toprağı altın değildi ama, hepsi çamurdu çocuk olduğum dönemde.

Ne zaman ve nasıl yattığımı bilmediğim buz gibi yatağımda, bir kızın sözleriyle gözlerimi açtım. Yine aynı şarkıyı söylüyordu. Ve yine kulağımda kulaklıklar uyumuş kalmışım. Sabah uyanıp, kendime geldiğimde ilk iş olarak o şarkıyı bulmalı diyerek hayallere bıraktım kendimi, ayaklarımın altından akıp giden. Biri bitene kadar, bir yenisi başlıyordu…

Bir koltukta ben, diğerinde kendim… Türk kahvemiz orta şekerli, ortam biraz gergin… Göz gözeyiz ayna misali. Sessiz izlemedeyiz. Beden dili, enteresan. Farklı birbirimizden. Ben, omzum ona doğru, bacak üstünde bacak; kendim, kollarım birbirine kenetli, dudaklar mühürlü… Hadi ama koyulaşsın muhabbet!..

Buruk bir yalan yalnızlık… Yavaş yavaş eriyen bedenin kendine ait öfkesi sanki. Korkuyor dingin yaşlı, doğumundan sonra ölümüne yakın olmaktan. Bilmiyor ki saçlarını kendi ağartmış. Bilmiyor ki yumruklarını sıkarsa gücünü yeniden kazanacağını. Sadece ölüme daha yakınmış o kadar. Ve içine akıtmış zehrini. Gelmeyecek ve her zaman geleceğini bilmediği otobüsü beklemeye …

Hava kapalı… Ve ben nefes aldığım ormandayım. Yüreğimin haykırdığı uçurumda, ağladığım beşikteyim. Dirseğimi çürüttüğüm duvarda, toz toprak içinde kaldığım çocuk bahçesindeyim. Sesimin kısıldığı soğuk suda, bozuk para attığım sokaktayım. Ayıldığım küvette, bayrak salladığım asmalı balkondayım. Aşık olduğum bakkalda, kulağımın çınladığı 10 Kasım’dayım. Arkadan itilen kaydırak sırasında, doğduğum evdeyim. Titrediğim sevinçte, …

Red Hot Chili Peppers, Otherside çalıyor. Ses yükseliyor, yükseliyor ve kocaman olup yutuyor beni. Hatta emiyor. Organlarımın yoğunluğu karşısında dehşete düşüyorum. Neden sevmediğimi anlıyorum biyoloji derslerini. Yer çekimi yok kaç gündür. Adımını boşluğa atmak, vücudundaki her hücrenin ağırlığını hissetmek, insanı tek bir noktaya götürüyor. “Dağılım” bu olmalı. Kendimi otururken bile …

Hayalleri var insanların. Kimisi ne istediğini bilen, kimisi bilmeyen. Kimisi sevdiği için kurar hayalleri; kimisi hayal kurar, yıkmak için hayalleri. Sevgileri var insanların. Kimisi ne sevdiğini bilen, kimisi bilmeyen. Kimisi sever birilerini, sevgi nedir bildiği için; kimisi birilerine sevdiğini söyler, yıkmak için sevgileri.

Geçmiş, zifiri bir sonsuzluk şimdi. Öylesine uzak bir girdap ki; bir adım atsam kapılıp gidecekken, yüreğim o bir adımı aşamayacak kadar güçsüzdü işte. Susmak, gitmek, kalmak, sevmek; bu kadar yalansız sandığım masum kandırmacaların arkasındayken, gözüm hiçbir şeyi görmezdi tabi. Yazsam satır satır içim içimden akarken bu denli, kelimelere haykırsam yine …